OLAT-lid Arie Kandelaars liep op 7-8 oktober de Centurion race van Nieuw Zeeland. En dat is nummer 3 binnen een jaar. Zijn eerste liep hij vorig jaar in Zuid-Afrika, in augustus volgde nummer twee en nu is de derde binnen. Er zijn er nog 3 te gaan: Australië, de V.S. en de Continental Centurion. Want dat is zijn doel: alle Centurions halen.
Gertrude Achterberg, sinds kort lid van OLAT, deed er een schepje bovenop. Zij behaalde in mei ook nog de Continental. Dat betekent 4 Centurions in één jaar.
7 en 8 oktober: New Zealand Centurion, Mairangi Bay Auckland.
Na het geslaagde avontuur in Bury St. Edmunds, Engeland, waar ik mijn tweede Centuriontitel behaalde, stond er dit keer een reis naar de andere kant van de wereld op het programma. Met Gertrude Achterberg en Marco Bloemerts ben ik naar Nieuw Zeeland gegaan om daar te proberen New Zealand Centurion te worden. De wetenschap dat er tot op heden geen enkele Nederlander deze titel heeft behaald, maakt de uitdaging nog een beetje specialer. In totaal zijn er sinds 1968 maar 21 mensen in geslaagd de Centurion te lopen in Nieuw Zeeland.
In april heb ik via de mail contact gezocht met Philip Sharp met de vraag of er een Centurionrace zou worden gehouden dit jaar in Nieuw Zeeland. Toen deze vraag positief werd beantwoord, heb ik eens een beetje rond gevraagd, wie er zin had om mee naar Nieuw Zeeland te gaan. Uiteindelijk gingen Gertrude en Marco mee en later bleek dat ook Antoine Hunting en Trudy Geldhof zich hadden ingeschreven. Philip gaf toen al aan dat we er rekening mee moeten houden dat er wel eens veel regen kon vallen en dat er vaak harde wind staat en dat deze omstandigheden al vele wandelaars gedwongen hebben hun poging op te geven. Met die wetenschap maar goede regenkleding in de koffer gepakt, voldoende schoenen en sokken om eventueel te wisselen. Verder blijkt dat de Centurionrace zal plaatsvinden op een atletiekbaan van 400 meter. Dit betekent voor ons dus ruim 402 rondjes, pffffff!!!!!
Een week voor de Centurionrace zijn we met zijn drieën naar Nieuw Zeeland gevlogen, om voldoende tijd te hebben om van een eventuele jetlag te herstellen. Achteraf bleek dit een goede keuze want ik heb toch zeker 2 á 3 dagen nodig gehad om in een goed slaapritme te komen. De dag van de Centurionrace zijn we al vroeg wakker want om kwart voor zeven staat de taxi voor het hotel om ons naar het AUT Millenium Stadium te brengen, waar om 9 uur de start zal zijn. Als we daar aankomen ontmoeten we Antoine en Trudy. Eerst gezellig samen een bakje koffie gepakt in de kantine en daarna even aanmelden en het startnummer opspelden. We krijgen van de organisatie een tafel die we op de atletiekbaan mogen zetten om onze spullen op te zetten. Antoine heeft zijn hele rugzak vol met eten en die wordt op de tafel uitgestrooid. Bananen, yoghurtjes, mueslirepen, krenten, fruitcocktail het kan niet op. “Als jullie iets nodig hebben”, zegt Antoine “gewoon pakken”. Hij zegt weinig hoop te hebben op een goede verzorging van de organisatie. Achteraf blijkt gelukkig dat Antoine het niet bij het juiste eind heeft en de verzorging blijkt perfect te zijn. Later zal ik Antoine toch nog reuze dankbaar zijn voor hetgeen hij heeft meegenomen. Ook Philip Sharp komt zich aan ons voorstellen en zegt dat hij de jury zal zijn voor diegenen die Centurion willen worden. Ik zeg gelijk tegen hem: “Okay my friend, do you like some of these lekkere things”, wijzend op de voorraad van Antoine en een paar vette knipogen makend. Hij geeft aan alleen voor geld een oogje te willen dichtknijpen. De sfeer met de Nieuw Zeelanders is gelijk goed.
Buiten Gertrude, Trudy, Antoine, Marco en ik, is ook Rob Robertson uit de Verenigde Staten aanwezig om zijn zesde Centuriontitel te halen en daarmee als derde loper in de wereld deze prestatie te behalen. Eerder dit jaar heeft hij in Weert zijn Continental Centurion titel behaald, die zijn vijfde was. Ook loopt er één Nieuw Zeelander mee, Damien Wood, wat het totaal brengt op 7 deelnemers voor de Centurion. Voor de start nog even een foto gemaakt van de Nederlandse deelnemers en we zijn er helemaal klaar voor. Gertrude en ik hebben vooraf afgesproken samen te lopen en elkaar te steunen daar waar mogelijk. Het weer is prima, een graad of 18, bewolkt en nauwelijks wind. Regen en wind, waar heeft die Philip het over??? De eerste 40 kilometer gaan als een malle in 5 uur en 15 minuten dat is ruim 7,6 km/h. en er zit bij ons nog totaal geen sleet op. We krijgen dan al gauw de bijnaam “The Dutch Train” Na ruim 58 kilometer moeten Antoine en Trudy opgeven, Antoine heeft opnieuw last van een eerder opgelopen scheenbeenontsteking en voor Trudy zit het er helaas ook niet in. Ik heb vooral met Antoine te doen, op het moment dat hij ons vertelt dat hij gaat stoppen, heeft hij de tranen in zijn ogen staan. Wat een teleurstelling moet dit voor hem zijn. Ik heb dit jaar zelf in Weert ervaren hoe het is om te moeten opgeven maar om dat nu te moeten doen aan de andere kant van de wereld lijkt mijn nog vele malen erger. Opgeven is soms moeilijker dan doorlopen!!!
Maar wij moeten verder en na 60 kilometer hebben we een tijd van 7 uur en 55 minuten dat is nog steeds een kleine 7.6 km/h en het gaat nog steeds super met Gertrude en mij. Na ruim 65 kilometer krijg ik toch weer eens last van mijn maag zoals wel vaker en moet ik Gertrude laten gaan. Alleen de locomotief van The Dutch Train gaat op volle kracht door!! Als Gertrude mij even later weer passeert, vraagt ze of ze iets voor mij kan doen, maar ik zeg dat ze gewoon moet doorlopen omdat ze toch niets voor me kan betekenen. Ik moet het helaas gewoon even wat rustiger aan doen. Ik baal hier wel stevig van want mijn benen voelen zo verschrikkelijk sterk. Na zo’n 8 uur lopen gaat het regenen en ook de wind neemt toe, zou die Philip toch gelijk krijgen? Helaas, de rest van de Centurionrace zal de regen er met bakken uitkomen, de wind neemt toe tot windkracht 4 á 5 en de temperatuur zakt in de nacht naar een graad of 12. Een ding is zeker: het regenpak heb ik niet voor niets meegenomen. Tot de 80 kilometer wordt het allemaal niet veel beter met mijn maag en loop ik een tijd van 11 uur en 5 minuten, mijn gemiddelde is weggezakt naar ruim 7,2 km/h. Gertrude gaat onverstoorbaar door en heeft mij inmiddels op zeker 7 ronden achterstand gelopen. Marco die een stuk langzamer is gestart, komt mij na ruim 80 kilometer voorbij en zal uiteindelijk de sterkste blijken van ons drieën.
Op een gegeven moment besluit ik eens een paar bakjes yoghurt te pakken die Antoine heeft achtergelaten en een kop warme thee bij de verzorging. Mijn maag reageert hier fantastisch op en ik kan weer meer snelheid gaan maken. Nogmaals bedankt Antoine!!! Het gevolg is dat ik tot de 100 kilometer eigenlijk nauwelijks iets verlies op mijn gemiddelde. Een tijd van 13 uur en 58 minuten dus nog ruim 7,1 km/h. En mijn benen blijven van goud. Enkele kilometers later begin ik toch weer last te krijgen van mijn maag en besluit nog maar een bakje yoghurt te pakken van Antoine zijn voorraad. Nu heeft het niet de gewenste uitwerking, ik heb het nog niet op of mijn hele maaginhoud komt eruit. Het gevolg is wel dat er niets meer in de weg zit en dat het eigenlijk wel een opluchting is. Na enkele kilometers maar weer rustig wat vloeibaar eten proberen zoals rijstepap en warme vanillevla. Af en toe blijft de maag wat protesteren, maar geen reden tot paniek. Je leert ermee omgaan als je dit vaker gebeurt.
Na 120 kilometer klok ik een tijd van 17 uur en 14 minuten, een gemiddelde van 7 km/h en de benen zijn vandaag niet kapot te krijgen, ik heb werkelijk nergens last van. Ik besluit maar even een muziekje op de kop te zetten om er nog een positievere draai aan te geven en dat werkt. Ik loop lekker en begin weer een aantal ronden van mijn achterstand die ik had op Gertrude, goed te maken. Gertrude volgt mijn voorbeeld en ook zij zet een muziekje op om de laatste loodjes wat minder zwaar te maken. Met nog 4 ronden achterstand besluit ik weer bij Gertrude te blijven lopen, is toch een stuk gezelliger en ik loop goed op tijd, dus waarom haasten. The Dutch Train is weer in ere hersteld. Op een gegeven moment valt ons op dat we Rob Robertson niet meer zien lopen. Ook hij heeft helaas na ruim 132 kilometer moeten opgeven met onderkoelings-verschijnselen.
Na 140 kilometer klok ik een tijd van 20 uur en 15 minuten, een gemiddelde van 6,9 km/h. Ik spreek met Gertrude af dat ik nog even wat harder loop om een grotere marge op te bouwen. Ik loop nog twee ronden in op Gertrude en lig nu nog maar op twee ronden achterstand. Dit geeft voldoende lucht en ik blijf nu bij Gertrude lopen om de laatste kilometers bij elkaar te blijven zodat ik haar in ieder geval kan feliciteren als zij de streep passeert. Op een gegeven moment zien we Philip op de baan lopen en ik kan het niet laten hem even mee te delen dat het er naar uit ziet dat er drie Nederlanders met een Nieuw Zeelandse Centurion medaille naar huis gaan. Hij steekt tevreden zijn duim in de lucht en heeft respect voor de prestatie die we leveren.
Na 23 uur 29 minuten en 45 seconden passeert Gertrude de finish. Ik begin dan aan mijn laatste 800 meter en kom na 23 uur 36 minuten en 29 seconden over de finish. Marco die als eerste de finish passeerde in 22 uur 43 minuten en 30 seconden, is doorgelopen om de 24 uur vol te maken en loopt uiteindelijk 169,2 kilometer. We hebben een fantastische prestatie geleverd, zeker gezien de omstandigheden. Ruim 15 uur keiharde regen en wind, heeft hij toch gelijk gekregen die Philip, wat betreft het weer maar die taaie Nederlanders hebben het wel weten te weerstaan en er voor gezorgd dat Centurion nummer 22, 23 en 24 mee naar Nederland gaan. Toch heel bijzonder dat Gertrude, Marco en ik de enigen zijn die hier de Centurion uitlopen. Gertrude en ik gaan nog even onze ronde tellers bedanken voor de steun die we gehele race hebben mogen ontvangen van hun. Hartverwarmend!!! Damien Wood komt uiteindelijk uit op een totaal van ruim 115 kilometer na 24 uur, helaas niet genoeg voor een Centuriontitel.
Iets wat mij vooraf mentaal ontzettend zwaar leek, het lopen op een atletiekbaan, is mij ontzettend meegevallen. In de nacht gaat het kunstlicht aan, het is vlak en het veert lekker. Voor mij mogen ze alle Centurionraces wel op een atletiekbaan organiseren, ik ben helemaal om. Achteraf realiseer ik mij ook dat de focus zo goed was dat ik mij geen seconde heb geërgerd aan de omstandigheden. Ik heb wel een keer gedacht, je kan die kraan daar boven zo hard opendraaien als je wilt, maar de medaille gaat mee naar Deurne. Ook blijft Gertrude mij verbazen, ze loopt de gehele nacht in een korte broek. Ze heeft een katoenen shirtje aan, iets wat helemaal niet meer droog wordt en een klein dun regenjasje. Ze tart alle logica maar zij heeft het als enige op deze aardbol wel voor elkaar gekregen om in één jaar vier verschillende Centurions te lopen. Na Zuid-Afrika, Nederland, Engeland, nu Nieuw Zeeland. En dan zullen we het maar niet hebben over de kilometers die ze daar tussendoor nog heeft gemaakt. Petje af wandelvriendinneke!!!
Mijn totaal staat nu op drie Centuriontitels: na Zuid Afrika en Engeland, nu dus Nieuw Zeeland. Nog drie te gaan om mijn doel te bereiken. Australië, Amerika en Nederland. De eerste zal Australië worden volgend jaar april. Mijn reis gaat door, op naar alle Centuriontitels!!!